Dus, toen was ik in de Cameron Highlands. Ik werd veel te laat wakker, dus ik miste het ontbijt bij het hostel (niet dat het gratis was, maar toch). Ik had wel trek, dus toen maar het dorpje in gelopen op zoek naar eten. Gelukkig was er een restaurantje dat rond 12 uur nog ontbijt serveerde, dus daar maar aangeschoven. Sandwich besteld, en dan is het altijd maar kijken wat er komt. Deze keer gelukkig (enorm) positief verrast! Voor nog geen €3 had ik 6 sandwiches, frietjes en een salade. Je houdt het af en toe niet voor mogelijk hoe goedkoop alles hier is. Tot toen was het leven perfect, maar daarna begon ik overmoedig te worden. In de omgeving was een aantal jungle wandelingen te vinden, en ik had mezelf voorgenomen om eventjes snel een korte, makkelijke wandeling te doen. Maar aan het eind van die wandeling had ik nog veel te veel energie, dus ben ik maar de volgende route gaan lopen, en dat was het begin van de ellende. Om een lang verhaal kort te maken, 5 routes, ruim 3 uur, ruim 12 kilometer klimmen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan, verdwalen midden in de jungle en daardoor zo’n 4 meter naar beneden moeten glijden en heel veel zweet later kwam ik weer uit bij het hostel. Tegen die tijd had ik zoveel gezweet dat m’n hele t-shirt een andere kleur had gekregen, was alles vies was doordat ik mezelf een stukje naar beneden moest laten glijden om weer bij een goed pad uit te komen en deden m’n voeten pijn omdat ik alles op slippertjes had gelopen. En alsof het nog niet feestelijk genoeg was, richting het einde besloot m’n linker contactlens ergens in de hoek van m’n oog te verdwijnen, en ik had nou niet echt de goeie spullen mee om dat op te lossen, dus ik heb het laatste deel van de tocht met één oog dicht gelopen, zodat ik m’n lens niet kwijt zou raken. Maar toch, ondanks al die ellende, zou ik het (behalve het gedoe met m’n lens, en het op slippers lopen) zo weer doen. Toen ik uiteindelijk bij het hostel was werd ik begroet door twee bekende gezichten. De Britse meiden (Cissey en Eleanor) die ik in eerste instantie in Cat Ba had ontmoet waren (niet geheel toevallig) in hetzelfde hostel ingecheckt als waar ik zat. Na even wat bijpraten gingen ze, samen met de Duitser, Niklas, waarmee ze samen aan het reizen waren, een stukje wandelen, en ik heb toen maar een douche opgezocht, want dat was meer dan nodig. Die avond hebben we elkaar weer opgezocht, lekker gegeten in het dorpje, en de rest van de avond kaartspelletjes en Jungle Speed gespeeld (tijdens het Jungle Speed hebben we bijna de hele glazencollectie van het barretje gemold, maar gelukkig is het bij bijna gebleven).
De volgende dag gingen we wederom een end wandelen. De anderen hadden gehoord van het ‘mossy forest,’ wat zou lijken op (delen van) het bos in de film Avatar. Om daar te komen moesten we echter wel via de hoogste bergtop in de omgeving… Het begon makkelijk, aangezien het eerste stuk gewoon over de weg ging, maar zodra we bij het jungle pad aankwamen begon de ellende. Er waren regelmatig stukken waar je per stap verticaal meer afstand aflegde dan horizontaal, en er kwam flink wat klimmen en klauteren bij kijken. We bleven de hele tijd hopen dat het uitzicht al die moeite waard zou zijn, maar helaas. Er was geen uitzicht. We hadden een dag uitgekozen waarop alles mistig was, dus we zagen niets. Dus in plaats van prachtige vergezichten zagen we nu wolk. Er was ook een uitkijktoren in de buurt van de bergtop, en toen we daar op klommen konden we al bijna niet meer de grond onder ons zien… Gelukkig werd het aan een kant van de berg al iets minder bewolkt, dus we hadden goeie hoop. En we waren nog niet eens bij het ‘mossy forest’ aangekomen. Na een poosje lopen kwamen we daar aan, en toen kon je met een houten pad door de bomen een rondje lopen. Doordat alles in de mist lag had het een mystieke sfeer, en het zag er oprecht uit alsof het zo uit de film Avatar of Lord of the Rings/the Hobbit had kunnen komen. Toen we het rondje door de bomen gelopen hadden, verlangden we allemaal naar eten. Door de geniale input van iemand (Niklas) hebben we een ‘sluiproute’ genomen, waardoor we een paar kilometer extra moesten lopen, maar daardoor kwamen we wel bij een (het zij niet het geplande) cafeetje uit, waar we drinken en een snack konden bestellen. Toen hadden we het energieniveau weer een beetje op peil, maar we hadden allemaal niet echt zin om het hele stuk terug te lopen naar het dorpje. Gelukkig was er een vriendelijke Maleisische familie met een pick-up truck die ons wel ergens in de buurt af kon zetten, en die uiteindelijk helemaal naar ons dorpje is gereden om ons zoveel mogelijk moeite te besparen. Aardige mensen heb je toch hier. Laatste paar honderd meter nog naar het hostel gelopen, allemaal even opgefrist en toen allemaal in elkaar gestort, want we hadden er een flink inspannende dag op zitten. Zodra Niklas en ik wat eten wilden halen begon het te regenen, maar we hadden genoeg honger om de regen te trotseren, dus dat hebben we toen maar gedaan. De rest van de avond gezellig met Cissey en Niklas rond de vuurkorf gezeten en gepraat.
De volgende ochtend ging m’n wekker al vroeg, heb ik m’n spullen gepakt en ben ik in het minibusje gaan zitten, op weg naar Penang. Niklas had last-minute besloten om met me mee te gaan, en met een beetje geluk wist hij een van de laatste twee plekjes in de bus te bemachtigen. We hadden het weer eens getroffen met onze chauffeur, dus we vlogen als een malloot de bergweggetjes af. En toen waren we een paar uur later ineens in George Town. We hebben samen in een rustig hostel ingecheckt, en binnen no-time raakte ik aan de praat met een Chinees en een Koreaan. Met die twee, en Niklas, een poosje later gaan lunchen. Ze namen ons mee naar een Chinees restaurant, en toen we daar zaten en ons eten hadden viel het nogal op dat ik midden tussen een smakkende Chinees en een slurpende Koreaan zat. Zoiets betekent dat je het eten lekker vindt toch? Ach ja, m’n eten was een van de beste maaltijden die ik tot nu toe op m’n trip gehad heb, dus het maakte mij allemaal niet uit. Na de lunch ben ik wat door het stadje gaan lopen. George Town staat bekend om zijn ‘street art’, waaronder veel muurschilderingen en een aantal kunstwerken van een kunstenaar uit Litouwen, die willekeurige objecten combineerde met schilderingen, en die schilderingen liet ‘samenwerken’ met het object. Na een flinke ronde te hebben gelopen kwam ik weer terug in het hostel, waar we vrij snel met de Koreaan, Niklas en een Oostenrijker (Gregor) naar het dichtbijgelegen food-court zijn gegaan. Een mega groot plein vol met allemaal standjes waar je bijna al het denkbare voedsel kan krijgen. Geen idee wat ik uiteindelijk heb besteld, maar het was lekker, dus mij hoor je niet klagen. Naderhand nog wat nagepraat in het hostel, en toen waren we allemaal moe, dus op tijd naar bed.
De volgende ochtend had ik niet echt zin om iets te doen, en dat is het voordeel van alleen reizen, als je geen zin hebt om iets te doen, dan doe je niets. Rond het middaguur met de Chinees en de Koreaan mee naar weer een ander stekkie, met wederom verrukkelijk eten. Daarna wou ik toch even wat beweging, dus heb ik een clan-huis opgezocht van de plaatselijke Chinezen. In George Town is zo’n 60% van de bevolking Chinees, en dat kan je aan alles zien. Overal Chinese invloeden in de gebouwen, overal Chinese restaurantjes en overal Chinezen. Maar dat zorgt er ook voor dat het stadje een veel ‘Aziatischer’ gevoel geeft dan Kuala Lumpur deed, en dat was best lekker. Na het bezoek aan het clan huis ben ik een rondje wezen lopen door little India, de Indiase variant van Chinatown. Bizar hoe ineens een hele stad, inclusief de mensen om je heen, kan veranderen. Ineens lopen er overal Indiërs rond, en zie je allemaal Indische restaurantjes. Toen weer terug naar het hostel en weer eventjes weinig gedaan, behalve wat met een paar andere mensen in het hostel gepraat en eten gehaald van de overkant van de straat. En toen op tijd naar bed, want de volgende dag eindelijk weer een dagje scooteren!
Ik ben d’r klaar voor! Heerlijk, weer een dagje scooteren. Snel m’n ontbijt naar binnen gewerkt, en toen een scootertje gehuurd. Je realiseert je in George Town niet echt dat je op een eiland bent, maar na een paar minuten rijden ben je ineens in de brengen, met een mooi uitzicht op zee en op de stad. Lekker om gewoon doelloos rond te rijden en te genieten van de omgeving. De eerste stop was bij een strandje volledig aan de andere kant van het eiland. Er was een geruststellend bord, waar aangegeven werd hoeveel mensen er de afgelopen jaren verdronken waren (3), samen met het bericht om daar niet te zwemmen, dus ik heb maar een beetje op het strand gelegen en een boekje gelezen. Daarna doorgereden naar een groot Chinees tempelcomplex, daar een poosje rondgelopen en de pagode beklommen, van waar je een fantastisch uitzicht over de stad had. Toen eventjes terug naar het hostel, wat geluncht met Gregor (we hadden de bizarste gesprekken, waar de gemiddelde iets-minder-nerd helemaal gek van zou worden) en toen weer op m’n scootertje gestapt om naar de botanische tuinen te gaan. Rondgelopen, een aantal hagedissen gezien, en een aantal hartverzakkingen door apen die ineens uit bomen vlogen. Daarna terug naar het hostel, wat gegeten en toen het scootertje ingeleverd. Toen ik eventjes bij aan het komen was van alles werd me door een hostel medewerker verteld dat er twee festivals bezig waren in de stad. Eentje ter ere van de verjaardag van de sultan, met gratis eten voor iedereen, en eentje als viering dag George Town op de Unesco Werelderfgoedlijst staat. Ik had net gegeten, dus ik ben maar naar het tweede festival geweest. Door het hele oude centrum waren activiteiten, van traditionele spellen (‘dieren schaken’, een soort van jeu des boules, maar dan anders en met knikkers en nog veel meer) tot allerlei traditioneel eten. Het meest indrukwekkende waren de twee optredens die ik gezien heb. De eerste was de ‘lion’s dance’, waar twee mensen in een pak dat tussen een leeuw en een draak in zat allemaal acrobatische trucs deden. En de tweede was een uitvoering van een Aziatische vechtkunst. In eerste instantie leken de kindjes allemaal heel lief en schattig, maar toen ze lieten zien wat ze konden veranderden ze spontaan in vechtmachines. Ik zou geen van die kinderen in een donker steegje willen tegenkomen. Na het laatste optreden was het festival afgelopen, en toen de rest van de avond gezellig gepraat en voor het hostel gehangen.
De volgende dag was het tijd om George Town te verlaten, en te verruilen voor Langkawi. Naar de boot gelopen, ik paste weer eens volledig niet, en de Indiase man die naast me in slaap viel, en daardoor nog 2x zo breed werd, hielp ook niet echt mee. Zo’n 3 uur later waren we er dan toch eindelijk. Met een taxi van de pier naar m’n hostel gegaan, daar ingecheckt in een privé kamer, aangezien de slaapzaal vol zat (een keer in de zoveel tijd in een privé kamer slapen is ook niet vervelend), en daar lekker m’n spullen uitgestrooid (waardoor ik vannacht waarschijnlijk op de grond slaap, m’n bed ligt vol). Toen een rondje door de stad gelopen, wat gelezen op het strand en een aantal winkeltjes bezocht. De komende dagen ben ik hier nog wel even te vinden, genietend van de omgeving en het strand, en waarschijnlijk af en toe op een motortje. Of niet. Dat zien we dan wel weer. Maar nu eerst slapen.
Opnieuw een mooi reisverslag. Wat heb je in de korte tijd dat je in Maleisië bent ontzettend veel verschillende activiteiten ondernomen. Zowel de natuur als de steden/dorpen zijn ruimschoots aan bod gekomen en dan al die ontmoetingen met de verschillende bevolkingsgroepen. Wat leert zo’n rondreis je? In ieder geval wordt je er als persoon rijker van en het verruimt je blik. Ben straks benieuwd wat je ons naast de verslagen te vertellen hebt. Zie er naar uit, Job. En bedankt voor dit verslag en doe het de laatste week, zoals je je hebt voorgenomen, wat rustiger aan.