Goodnight Saigon

’s Nachts met de slaapbus van Phnom Penh naar Ho Chi Minh Stad (Saigon). Voor de verandering paste ik natuurlijk weer eens niet in het bed, maar ik heb de reis overleefd. Halverwege, toen we bij de grensovergang waren, moest er een poosje getoverd worden met paspoorten. Uitchecken uit Cambodja, inchecken in Vietnam, bagage door de scanner, de hele riedel. En dan sta je een paar uur later ineens middenin Saigon. Het verkeer is verschrikkelijk chaotisch, overal is bedrijvigheid en backpackers overal om me heen. Heerlijk. Die dag een beetje door de stad gestruind, een vluchtig bezoek gebracht aan het oorlogsmuseum (want ze gingen ineens sluiten voor een siësta), voor het eerst sinds ik in Azië ben een kerkje gezien (niet heel indrukwekkend). De rest van de dag een beetje door de stad gedwaald, net als ik in Bangkok ook altijd zo heerlijk vond. Gewoon rondlopen, om me heen kijken en genieten van de bedrijvigheid. Die avond Megan en Tom opgezocht (allebei ontmoet in Kampot, Cambodja), die in een hostel zaten met een echte ‘rooftop bar.’ Daar de rest van de avond mee rondgehangen, en toen toch maar terug naar m’n hosteltje gewandeld. De volgende ochtend hadden we afgesproken naar de Cu Chi tunnels te gaan. Een soort van loopgraven, maar dan volledig onder de grond, en die werden tijdens de Vietnam Oorlog gebruikt door de Vietnamezen om de Amerikanen helemaal gek te maken. Het nadeel was alleen dat we om 8 uur ’s ochtends werden opgepikt voor de rondleiding. En voor die tijd moest ik m’n backpack nog inpakken, uitchecken, misbruik maken van het gratis ontbijt én naar het hostel van Megan en Tom lopen (hun hostel was veel gezelliger, dus ben overgestapt). Op de een of andere manier heb ik het gered om op tijd in het andere hostel te zijn, en toen was het tijd voor de Cu Chi tunnels. Indrukwekkend wel! De rondleiding ging langs een aantal verschillende ‘verdedigingsmechanismes’ van de Vietnamezen. Boobytraps, bommen en de tunnels. Er was een rij waar een aantal verschillende boobytraps op een rijtje waren geplaatst, en ik ben ontzettend blij dat ik daar niet in gestapt ben, want wat de gids liet zien met een houten stok zag er vrij extreem pijnlijk uit. Ook nog even door de tunnels gekropen, maar dat is niet per sé aan te raden voor iemand die niet Vietnamees-formaat is. Ik moest mezelf 3x dubbelvouwen, en toen paste het nog steeds nauwelijks. Maar in het kader van de authentieke ervaring toch maar een paar meter door zo’n claustrofobie opwekkende tunnel gekropen. Toen we aan het eind van de middag weer afgezet werden in HCMC zijn we uitgestapt bij de Ben Thanh market. Een mega grote ruimte, met alle kraampjes die je maar kan bedenken. Van schoenen tot kleren tot souvenirs tot eten tot horloges tot zonnebrillen tot rugtassen tot van alles. Wat gegeten, wat rondgelopen, en toen weer terug naar het hostel.

Die avond zouden we namelijk naar het Saigon Opera House voor een show. Oorspronkelijk had ik een blouseje en wat nette kleren ingepakt, maar die heb ik last-minute uit m’n backpack gewerkt, omdat ik me niet kon voorstellen dat ik die nodig zou hebben. Maar toch (een beetje). Gelukkig was er geen officiële dresscode, maar ik viel wel een klein beetje uit de toon met m’n t-shirtje en m’n korte broek. Gelukkig hadden we van tevoren een paar nep-vlinderdasjes gekocht, en dat maakte m’n outfit weer een klein beetje goed. De show zelf was ontzettend gaaf! Een combinatie van muziek (Aziatische/Vietnamese muziek, met van die zelfgebouwde instrumenten), dans en acrobatiek. Als iemand toevallig binnenkort de mogelijkheid heeft om de A O Show te bezoeken in het Saigon Opera House, ga ervoor! Omdat we die avond in de luxe-stemming waren moesten we natuurlijk ook naar een van de hoogste 360 sky-bars (wolkenkrabber met bovenop rondom een bar, waardoor je aan alle kanten een prachtig uitzicht hebt over de stad) die we konden vinden. Helaas was onze eerste keus al gesloten toen we erheen gingen, maar gelukkig hebben we er toch nog eentje gevonden. Daar de hele avond luxe gedaan, en uiteindelijk toch maar de stad in. De dag erna weer een beetje rustig aan gedaan. Lekker ontbeten met uitzicht over de stad. Daarna een herkansing bij het oorlogsmuseum gehad, nu met betere planning zodat ik wel de tijd had om alles te zien, een pagode bezocht met allerlei vreemde Aziatische beelden erin, en toen weer aangesloten bij de crew. Wat gegeten, gezellig gekletst, en afgesloten met een film-avondje in de chill hoek. De chill hoek was echter veel te chill, dus ik heb vooral genoten van de zachte zitzakken en van de binnenkant van m’n oogleden, en wat minder van de film. Toen we weer wakker waren was het alweer tijd voor de volgende activiteit: een rondje over/door de Mekong Delta. Met het vaste groepje van de afgelopen dagen (een Canadees (Tom), een Brit (Megan) en een Zweed (Freddy)) de hele ronde gedaan. Was gaaf om te zien, heb een paar mooie fotootjes gemaakt, maar onze gids gidste niet echt. Hij vertelde wel van verschillende planten wat voor fruit er aan groeide, maar hij heeft bijna niets over de Mekong en alle plaatsjes/eilandjes eromheen verteld, en dat was wel jammer. Maar toch door mooie plaatsjes heen gewandeld, een leuk stukje met een bootje gevaren door een uitloper van de Mekong, en een Python geknuffeld, dus we hebben ons wel vermaakt. Terug in het hostel waren we allemaal best wel uitgeput, dus we besloten om gewoon rustig in de buurt van het hostel te blijven hangen. Dat ging hartstikke goed, totdat het mis ging. En toen zijn we in het kader van laatste dag in Saigon toch in de stad beland. Toen was het alweer tijd om Saigon te verlaten. Ontbijtje gehad, spullen gepakt, de groep uitgezwaaid (als het goed is zie ik ze over 1 of 2 dagen weer, maar voor nu was het even een afscheid. En ik denk niet dat ik tot nu toe een leukere groep mensen om me heen heb gehad, dus het uitzwaaien was best wel even jammer) en op naar de volgende stop: Da Lat. De bus zou 6 uur duren, en dat is in Vietnamese termen blijkbaar 9 uur, dus we kwamen vrij laat in Da Lat aan, en zijn na wat eten allemaal (de mensen die ik in de bus heb ontmoet en waarmee we naar hetzelfde hostel zijn gegaan) op tijd in bed gedoken. En daar houdt het verhaaltje voor nu op, de rest moet ik nog beleven. Het is nu ochtend hiero, en we zijn vandaag van plan om Da Lat maar eventjes te gaan verkennen. Hopen dat er iets te beleven is hier.