Doha dus

Daar stond ik dan. Pap uitgezwaaid, door de douane heen, en nu stond ik er helemaal alleen voor. Stiekem toch wel even slikken om dat idee, maar toch gewoon het vliegtuig in gestapt, op naar het avontuur!

Het vliegen alleen al was een avontuur op zich. Eerste keer buiten Europa, eerste keer langer dan 2 uur vliegen, maar vooral eerste keer eten in het vliegtuig! 😁 Iets waar ik best aan zou kunnen wennen. De hele reis lang volgestopt door alles waar de mevrouw van Qatar Airways mee langskwam, en tussendoor the Revenant gekeken. Het leven kan slechter.

… bleek de volgende ochtend. Om 01:30 aankomen op een vliegveld is niet optimaal, want alles en iedereen slaapt dan nog (geef ze eens ongelijk). De eerste uren maar een boek gelezen op het vliegveld, en met een van de eerste bussen richting de stad. Daar met het geniale idee (NOT) gekomen dat ik wel even naar het hostel zou wandelen. Bijna 2 uur wandelen, een ontbijtje bij de McDonald’s en héél veel (en hee hard, de paar mensen die ik tijdens het wandelen tegen kwam zie ik toch nooit meer 😇) ongegeneerd hard meezingen met m’n muziek later was ik er eindelijk. Ik had een ‘8 bed male dorm’ geboekt, dus ik kreeg een ‘3 bed private room’, want ja, gewoon omdat het kon denk ik. Meteen maar even gepowernapt (want niet geslapen in het vliegtuig, en dat wandelen met een Backpack kost best wel wat energie). ’s Middags maar de stad in gegaan. Met de bus. Ik, naïef als ik ben, ga in de bus zitten. Ik kijk wat links. Ik kijk wat rechts. En toen zag ik ineens een bordje “ladies seating” naast m’n stoel. Oeps. Snel goed gaan zitten, en toen kwam alles toch nog goed. Op naar de stad! Wat rondgelopen langs de zee (best mooi!) en door Souk Maqif (een paar straatjes met veel cafeetjes en kleine Arabische winkeltjes). Uiteindelijk heb ik het redelijk snel een dag genoemd, want ik was doodop.

Tweede dag redelijk overzichtelijk. Uitslapen, op naar Katara (mooi park schijnt), bussen doen stom, dan maar in en om een winkelcentrum rondlopen (bijna iPad pro gekocht, want stukje goedkoper dan in NL), eventjes heen en weer naar m’n hostel voor m’n backpack en toen op naar het vliegveld (waar ik nu sta) zodat morgen het échte feest kan beginnen 😀

Wandelen in Doha is (op een paar straatjes na waar geen auto’s mogen komen) trouwens doodeng. In Qatar lijken er geen verkeersregels te zijn behalve ‘wie het hardst toetert is de winnaar’. Autostoplichten hebben een soort tussentoestand, waar ze oranje knipperen, wat zoveel betekent als “er komen nu van alle kanten auto’s die groen licht hebben, maar als je levensmoe bent mag je van mij jezelf ertussen wurmen”, knipperlichten hebben ze nog nooit van gehoord en voetgangersstoplichten zijn er alleen als je minder dan 25% kans hebt levend aan de overkant van de weg te komen. De bus rijdt zo onbetrouwbaar mogelijk, om de spanning er in te houden ofzo. Zelfs een simpele taak als ‘ik wil naar plaats X’ resulteerde er in dat ik vandaag de halve dag bij gebrek aan beter rondgehangen heb in en om een mega winkelcentrum, in plaats van in een mooi parkje aan de zee.. Achja, je hebt het niet allemaal voor het kiezen helaas.

Kortom, Doha was helaas minder interessant dan gehoopt. Een hostelmedewerker was het met me eens dat je eigenlijk niet naar Doha moet als je geen auto hebt. De afstanden zijn te groot, je kan niet van de bus op aan, en wandelen is al helemaal niet te doen met al dat asfalt dat ze overal neergegooid hebben (en waar ze vervolgens geen wandelpaden naast hebben gebouwd). Achja, heb ik dat ook weer meegemaakt, en het heeft de zin in het échte avontuur alleen maar groter gemaakt!

Ps, deze wil ik jullie niet onthouden. Ze zijn hier zo gewend dat mensen in jurken (sorry, het heeft vast een beter woord, maar die weet ik zo 1,2,3 niet) lopen, dat zelfs de wegwijzers d’r op ingesteld zijn. 😉